Soms steekt de auteur voor het gemak zijn karakters in dierenhuiden. Kan iemand hem ooit verwijten: 'Ik lijk zo op mol X?' Judicus Verstegen had, buiten wonend, veel met mollen te stellen: ze wroeten zijn tuin om, ploegen door zijn wetland en soms ontmoet hij ze als ze, vol ondernemingslust, boven de grond komen. Daarom was het geen verrassing dat hij ze liet optreden als figuren in zijn korte roman Een kurk in de rit. Maar terwijl hij over mollen schreef, dacht hij aan mensen en zo bleken er onder die pelzen menselijke harten te kloppen met hun verlangen naar dood, liefde en licht. Ook de mens zelf komt af en toe op het toneel als een bovenaardse demon die met hooivorken, zwavelpatronen en water de dieren bestrijdt. Zonder veel succes; de beste bestrijders van de mollen zijn de mollen zelf.