Een levenslustige, onmaatschappelijke figuur gaat als bediende van een beeldhouwer mee naar Zuid-Frankrijk en beleeft daat en elders opwindende avonturen.

Na het groots ontvangen debuut De vuilrisroos, 1972, (de lotgevallen van een halvegare natuurfilosoof) raakt ex-boer en zwerver BEN BORGART ditmaal zonodig nóg beter op dreef in een tendensroman van klassiek formaat: De slakken van Canêt d’Olt. In een meeslepende life-stijl, even duidelijk en begrijpelijk voor de huisvrouw als de intellectueel, omdat hier de ongeschoolde klasse de denktrant van morgen uitbroedt, schetst deze recht-door-zee gaande jonge schrijver ons een periode uit zijn bestaan als maatschappelijke banneling, waarin de gedesoriënteerde hoofdpersoon het onder meer tot het smokkelgilde, tot assistent van een beeldhouwer en onbezoldigd schaapherder in de Pyreneeën brengt, alvorens door de loop der internationale gebeurtenissen achterhaald te worden en tot inzicht te komen.