In Niet spreken met de bestuurder beoefent Gerard van Westerloo de journalistiek met literaire middelen. Het boek begint en eindigt met de Amsterdamse trambestuurders van lijn 16, die Van Westerloo in 1984 al eens portretteerde. Toen al zeiden ze hardop wat ze van de politiek niet mogen fluisteren. Dat mensen als zij de last dragen van een multicultureel veranderende wereld. En dat ze zich met die last door de politiek in de steek gelaten voelen.
Achttien jaar later zocht Van Westerloo dezelfde trambestuurders nog eens op. Hoe denken zij nu over de multiculti-wereld waar ze tussen het Centraal Station en het Olympisch Stadion zes keer per dag op en neer doorheen rijden?
Tussen de trambestuurders van toen en nu nieuwe indringende reportages en bewerkingen van eerdere reportages over de politieke cultuur in Nederland. Het onthutsende portret van de PvdA-fractie onder Melkert. Het lobby-instituut dat de Eerste Kamer is. Het groepsportret van de boze mannen van Leefbaar Rotterdam. En vele andere blikverruimende reportages, die tot de slotsom leiden dat de democratie in Nederland geen realiteit is maar een illusie.