''Vanaf de millenniumwisseling is er in de politiek veel aandacht voor het bestrijden van achterstand en het verbeteren van de leefbaarheid in zogenoemde probleemwijken. Het aantal wijken in de Nederlandse steden die het predicaat probleemwijk krijgen toebedeeld, wisselt echter sterk per verantwoordelijke minister.
In 2000 schoof minister Remkes 643 wijken naar voren. Minister Kamp bracht dit aantal terug tot 56. In 2006 verhoogde minister Winsemius het aantal weer naar 140 wijken, om het ­vervolgens opnieuw terug te brengen naar 56 prioriteitswijken. Begin 2007 nam minister Vogelaar het roer over en paste het beleid aan tot de 40-wijkenaanpak die, zoals het nu lijkt, ook ­voortgezet wordt door haar opvolger Van der Laan.

De vraag naar de noodzaak van een wijkaanpak staat al die tijd nauwelijks ter discussie. Het uitgangspunt van het beleid is een gebiedsgerichte interventie. De focus ligt daarbij op de wijken en niet in de eerste plaats op de bewoners.
Het is goed om wat afstand te nemen van de politieke actualiteit en de wijkaanpak kritisch tegen het licht te houden.
Wanneer is een wijk een probleemwijk? Om welke wijken gaat het en hoe kunnen de problemen in deze wijken worden opgelost? Aan de hand van deze basisvragen gaat dit boek dieper in op de kern van de zaak: problemen in wijken of probleemwijken?''