De poëzie van Ida Gerhardt (1905-1977) vormt een eigenzinnig hoogtepunt in de Nederlandse literatuur van de twintigste eeuw. Bovendien getuigt haar oeuvre - zowel qua thematiek als geestesgesteldheid - van een fundamentele verwantschap met de symbolistische traditie. In 'Een naam en ster als boegbeeld' brengt Anneke Reitsma de poëzie van Ida Gerhardt op systematische wijze in verband met het symbolistische gedachtegoed. Hierbij wordt de lezer een uitweg geboden uit het al te knellende keurslijf van het gangbare stromingenconcept. Dat is een belangrijk letterkundig winstpunt, omdat op deze manier de wortels van een dichterschap beter kunnen worden blootgelegd. Vanuit deze literair-historische context ontstaat een fascinerend beeld van de schrijverspersoonlijkheid die Gerhardt was: zich voortdurend en tegendraads bewust van de continuïteit van het verleden. Dit vitale historische besef biedt de eigentijdse lezer nieuwe interpretatiemogelijkheden. De auteur fungeert hierbij als gids, die weliswaar goed gedocumenteerd is, maar zich nergens in nodeloos jargon verliest. Een centrale plaats wordt ingeruimd voor 'Het Sterreschip' (1979). Het lange titelgedicht van deze bundel kan beschouwd worden ale een poëtisch testament, waarin alle karakteristieke Gerhardt-motieven nog eens de revue passeren. 'Een naam en ster als boegbeeld' is een literair inspirerend studie, geschreven door een aandachtige lezer. Nog niet eerder werd e poëzie van Ida Gerhardt in zo'n samenhangend kader besproken.