Mensen die ten gevolge van een aangeboren afwijking, door ziekte of een ongeval een lichamelijke functiestoornis hebben, kunnen in aanmerking komen voor revalidatie. Revalidatie is gericht op preventie en reductie van beperkingen en handicaps, en op een optimale invoeging van de persoon in de maatschappij. In het revalidatieproces kan de nadruk liggen op vroegbehandeling, speciaal onderwijs en aanpassing van de omgeving, maar ook op het verwerken van de handicap, het leren omgaan met blijvende beperkingen en het aanleren van compensatiestrategieën; terreinen waarop de gedragswetenschapper een waardevolle bijdrage kan leveren.

In Revalidatiepsychologie wordt ingegaan op de bijdrage aan diagnostiek, behandeling, onderwijs en nazorg vanuit de psychologie. Naast een algemeen hoofdstuk over de plaats van de revalidatiepsychologie zijn er drie hoofdstukken gewijd aan de revalidatie van jeugdigen, onderverdeeld naar leeftijdsfasen. Zeven hoofdstukken betreffen de revalidatie van volwassenen. Hierbij is gekozen voor een indeling naar diagnosegroepen, te weten; traumatisch hersenletsel, rechts- en linkshemisferisch CVA, dwarslaesie, chronische pijn, coronaire hartaandoeningen en visuele handicaps.