Geroosterd brood. Je let even niet op en hup, ineens is het verbrand. Wat doe je: geef je het aan een ander, gooi je het weg, of eet je het zelf maar op?
Ik heb véél verbrande toast gegeten. Dat heb ik van mijn moeder geleerd. Zij zorgde altijd voor iedereen – behalve voor zichzelf. Die ingebakken zelfopoffering was goed bedoeld, maar uiteindelijk zond ze daarmee gemengde signalen uit. Ik leerde ervan dat vrouwen altijd met minder genoegen moeten nemen. Als ik eens het beste kreeg, ging dat ten koste van een ander, dacht ik.
Tot het moment dat ik veertig werd. Wilde ik echt op dezelfde voet verdergaan? Het gemakkelijke antwoord: nee. Het minder gemakkelijke inzicht luidde dat als ik wilde veranderen, ik niet langer met minder genoegen moest nemen. Ik mocht er niet meer van uitgaan dat alles toch wel zou mislukken. En het gevoel dat ik niet beter verdiende, daar was ik helemaal klaar mee! Het roer ging om en ik gun anderen diezelfde ommezwaai. Daarom heb ik dit boek geschreven. Het is mijn maffe, serieuze, uitgelaten en oprechte poging om mijn grillige weg naar het geluk te delen met anderen, mensen zoals ik.