Zij is een onstuimige Salvadoriaanse schone, al twee keer getrouwd en al twee keer weduwe. Haar kennissenkring bestaat uit intellectuelen en kunstenaars en dat is precies wat ze wil. Zij heet Consuelo Suncin.

Hij is een uiterst charmante, adellijke Fransman, een avonturier, schrijver en piloot – en rokkenjager. Zijn naam is Antoine de Saint-Exupéry, hij zou later vooral bekend worden als de schrijver van De kleine prins.


In 1930 ontmoeten ze elkaar op een receptie in Buenos Aires. Diezelfde avond neemt hij haar mee op een vlucht boven zee. Wanneer ze hem niet wil kussen, maakt hij een duikvlucht. ‘Kus mij, of ik laat u verdrinken.’ Zij kust hem en even later vraagt hij haar ten huwelijk.



Zo begint het verhaal van een onmogelijk huwelijk dat zal duren tot 1944, wanneer Saint-Exupéry met zijn gevechtsvliegtuig neerstort in de Middellandse Zee. Het zijn dertien jaren van wrede scheidingen en koortsachtige hereningen, van lange nachten waarin Consuelo tevergeefs op haar man wacht, van eenzame hotelkamers, tijdelijke appartementen en talloze vernederingen. Maar ook momenten van opperst geluk en grote liefde.



Na de dood van haar man schrijft Consuelo de Saint-Exupéry haar herinneringen op. Meer dan vijftig jaar ligt het manuscript onaangeroerd in een hutkoffer. Pas dan wordt het ontdekt. Wat uit deze memoires naar voren komt is de grote liefde tussen twee moeilijke en eigenzinnige mensen, een schrijnend huwelijk waar geen van beiden een eind aan kon maken.



Het lezen van de Memoires van de roos is soms pijnlijk, soms ronduit romantisch – maar altijd fascinerend.