'Bread and Roses' is de naam van Teresa's cateringbedrijf dat zij leidt met behulp van haar vriendinnen Delia en Amberlin en haar nichtje Christine. Elk jaar, eind december, komen de vrouwen naar Teresa's keuken om voorbereidingen te treffen voor hun feestelijke open Huis. Er moet worden gehakt en gesneden, gekneed en gebakken, gestoofd en geroerd. En gepraat. Maar wanneer Christine dit keer arriveert, haalt ze een kleine zilveren revolver tevoorschijn en zegt ze afscheid te komen nemen. Afscheid van de mensen van wie ze houdt en van het leven. Net zoals haar moeder dat zeven jaar eerder deed. Met dezelfde revolver. Teresa schreeuwt bij het zien van het wapen, schreeuwt zoals al haar voorouders deden bij het verlies van een geliefde. Ze slaat Christine met een koekenpan knock-out en sluit haar op in de kelder. 'Jij blijft hier. Jij blijft leven. Ik wil dat je blijft leven. De rest is aan jou.' Want Teresa heeft nu even geen tijd, straks komen de gasten en moet alles klaar zijn. En terwijl boven Christine's hoofd de voorbereidingen in volle gang zijn en korte tijd later het feest losbarst, trekken de levens van de vier vrouwen van 'Bread and Roses' voorbij. Hun verhalen, verlangens, verdriet en zorgen worden uitgerold in de lappen deeg en met tederheid gemengd in de kruiden voor het kalfsvlees, worden verwerkt in de Italiaanse tomatensaus en opgediend met de tiramisù. Blijft de vraag: wat doen we met Christine? Zij zal zich moeten realiseren dat ze geen liefde kan voelen als ze niet kan rouwen. En geen kwaadheid kan voelen als ze zich afsluit van de liefde. Want liefde vormt, zoals Teresa zou zeggen, de kern van de saus.