Peggy Claude-Pierre was zelf moeder van
twee dochters met anorexia. Haar ervaringen met haar twee "kinderen vormen de basis van dit aangrijpende en hoop gevende boek over eetstoornissen. Het boek is bedoeld als steun voor zowel de slachtoffers zelf als de mensen die van hen houden of hen behandelen.

Vierentwintig uur per dag was de schrijfster bezig met de ziekte van haar dochters. Eerst die van de oudste, en later van de jongste, Nikki, die in veel ernstiger mate aan anorexia leed. Ze bezocht verschillende hulpverleners die haar slechts vertelden wat er al in de boeken stond: anorexiapatiënten hebben hun ziekte aan zichzelf te wijten, willen aandacht trekken, streven een onhaalbaar schoonheidsideaal na, en zo meer. Maar Claude-Pierre besefte dat de ziekte van haar dochters meer inhield. Het was alsof er een negatief wezen in hen zat dat hen dwong zichzelf te vernietigen, omdat ze het niet waard waren te leven. Dat was de reden waarom de reguliere behandelmethoden geen succes hadden. De negatieve stem bleek altijd sterker.

Ondanks het feit dat Nikki al door de artsen was opgegeven, bleef Peggy Claude-Pierre voor haar dochter vechten. Langzaam bouwde zij aan het welzijn van haar kind, heel langzaam begon ze de strijd te winnen. Tijdens ,dit proces schreef ze alles op: de uitspraken en daden van haar dochter, maar ook die van zichzelf. Haar methode werkte: Nikki herstelde volledig.

Na de genezing van haar dochters opende Peggy Claude-Pierre een kliniek voor kinderen met eetstoornissen. Door ruimtegebrek kunnen alleen de ernstigste gevallen worden toegelaten. Desondanks genezen uiteindelijk al haar patiënten. De aanpak is niet gericht op het wegnemen van het 'schuldgevoel'- immers, er is geen schuldige - maar op het sterker maken van de eigen persoonlijkheid, zodat de patiënt zich uiteindelijk zelf kan bevrijden van de verlammende ziekte.

In De geheime taal van eetstoornissen beschrijft Peggy Claude-Pierre deze
baanbrekende en succesvolle methode.