Groots en meeslepend willen we leven, jaja, maar wie sorteert de sokken? Met An Olaerts is het altijd al wat geweest. Meer dan 20 jaar schrijfwerken en krantenstukjes hebben ervoor gezorgd dat ze niet meer welkom is in de centrale gevangenis van Leuven. Dirk Draulans hoeft ze allicht niet meer te bellen. En met Club Med mag ze ook niet meer op vakantie. Soms lacht An Olaerts simpelweg te hard met het menselijk bedrijf. Het is tragisch en hilarisch tegelijkertijd, zeker als je lak hebt aan de hoempapa. In deze korte verhalen dendert ze over de hoogtes en laagtes, voorbij de hindernissen van een middelbaar mens. Onderweg trapt ze in twijfel, gedoe en praktische beslommeringen. Ze gaat de kleine mislukkingen te lijf met wanhoop, overgave en humor. Ter lering en vermaak van iedereen die naakt in dit tranendal is komen vast te zitten. Compost zijn wij. En tot compost zullen wij wederkeren.