In Gistrode gaat het leven zijn ongewone gang. Hieronymus Joos, alias Pépé van ’t Zeetje, probeert, terwijl hij zijn halve leven aan zijn achterachterkleinkind Jonas vertelt, vergeefs om eindelijk te sterven. De Jeneverdokter, eeuwig dronken maar plichtsbewust, bezoekt zijn patiënten, pater Donatus glijdt als op skeelers over de dijken, Dagobert, oud-varensgast en Maaike, herderin, bedrijven de liefde tussen haar schapen. Jonas vindt Pépé’s brieven die hij lang geleden, van aan het front van de Eeuwig Durende Oorlog, naar huis schreef. Kleurrijke figuren komen aan bod: de hoogbegaafde Aloïs Joos, die Gistrodes wonderlijke fauna en flora in kaart brengt; de van heimwee vermoeide Algerijn
Mohammed Oufkir, die problemen heeft met zijn schijnzwangere dochter; de heer van de Elewauthoeve, die bij nacht en ontij in zijn brandende karos over de weiden scheert; Pépé’s overleden echtgenote, Delphine Wittewrongel, die door haar handicap in eenzaamheid opgroeide in een bos. En altijd hoor je op de achtergrond Pépé’s commentaar. Aan het einde van het boek schuiven de hoofdstukken in elkaar tot een caleidoscopisch geheel. In Dorpers bedient Plouvier zich van de hem zo eigen zinnelijke taal. In de dialogen wordt consequent een volks idioom gehanteerd. Door gebeurtenissen en dorpers uit te vergroten tot ze net niet karikaturaal worden, confronteert de auteur de lezer met diepmenselijke problemen en zoekt hij naar antwoorden op de vragen die ieder van ons zich wel eens stelt.