Reinaart de Vos is een van de prachtigste Middelnederlandse teksten die ons overgeleverd zijn. Het is in zovele opzichten een merkwaardig boek, dat na eeuwen nog niets van zijn enigmatisch en overtuigend karakter heeft verloren. De identiteit van de auteur van de middeleeuwse tekst, die bekend staat als ‘Willem, die Madoc maakte’ (de tekst van de Madoc is verloren gegaan), is nog steeds een raadsel. Maar dat is niet het enige opmerkelijke aan deze tekst. Deze Reinaart brak voorgoed met de lange traditie van de oude fabels en dierenverhalen. Dit verhaal, dat vermoedelijk rond 1260 is geschreven, is een scherpe en bijtende satire op de heersende politieke, religieuze en sociale (wan)toestanden. En zelfs tot op vandaag heeft het niets van zijn actuele waarde verloren. Misschien schuilt hierin wel de grootste aantrekkingskracht van deze tekst.
Rond 1375 verscheen, van de hand van een onbekende schrijver, een vervolg op de Reinaart van Willem, Reynaerts Historie (ook wel Reinaart II genoemd).
Henri van Daele heeft deze twee Middelnederlandse teksten laten samenvloeien in zijn bewerking, en levert hiermee zijn bijdrage aan de lange traditie van de Reinaart. Klaas Verplancke maakte er prachtige prenten bij waarin heldere echo’s van Jeroen Bosch en Pieter Bruegel te vinden zijn.