Jef Geeraerts (1930) heeft zijn belangrijkste romans, waaronder de Gangreen-cyclus, geschreven uit woede en heimwee. Woede om de bekrompen mentaliteit van Vlaanderen, het 'frustro-purito-christo-racistisch syndroom'; heimwee naar het primitieve bestaan van seks en avontuur in Kongo of Lapland... De inwijdingen in de westerse cultuur - opvoeding, school, leger, werk, huwelijk - verwijderen het individu steeds verder van de oerstaat van instinctief geluk. De afwikkeling van zo'n bestaan wordt in zijn absurditeit ontmaskerd door de dood. De auteur tracht dat menselijke lot tegen te gaan door een reeks 'averechtse' inwijdingen, die de mens in zijn staat 'van-voor-de-zondeval' moeten herstellen. Ook sommige verhalen uit INDIAN SUMMER (1969), zoals het titelverhaal en 'De zeer goede plek', zijn een lofzang op 'de verrukking, de vervoering van het orgasme, één ogenblik sterven, één ogenblik God zijn'. In zijn 'Commentaar post factum' heeft de auteur het over zijn overweldigend gevoel van 'communie' met de oerelementen, en een alles verterend verlangen naar 'de paradijselijke staat van onschuld'.