In 2003 reisde Hala Jaber naar Bagdad, om voor The Sunday Times reportages te maken over de oorlog in Irak. Voor haarzelf was de timing van de reis beroerd: ze had vlak voor vertrek gehoord dat ze naar alle waarschijnlijkheid onvruchtbaar was. Haar toekomstbeeld viel aan scherven. Als Syrische vrouw, afkomstig uit een moslimcultuur, had ze verwacht gewoon kinderen te krijgen; moederschap is immers de kroon op je vrouwelijkheid. Nu moest ze iets anders met haar leven – maar wat? Toen ze in Bagdad twee Iraakse zusjes van drie en anderhalf jaar aantrof die zojuist hun beide ouders verloren hadden, bezwoer ze hun grootmoeder en zichzelf dat ze die twee kindertjes zou redden uit de oorlog. Maar de oorlog woedde voort en bleek onvoorspelbaar en veel grimmiger dan ze vermoed had. Toch kon zijzelf iets betekenen.