‘Zo Femke, hoe is het?’ vraagt de dokter.‘Goed,’ zeg ik.Hij kijkt vragend naar mama. Ze heeft tranen in haar ogen.‘Slecht,’ zegt ze schor.Zie je, stom kind? Je maakt haar verdrietig! galmt het door mijn hoofd.Ik ga op de weegschaal. 29,8 kilo. Yes! Weer anderhalve kilo eraf sinds vorige week. Je moet stoppen, je zou tot de 30 gaan, denk ik. Maar de gedachte wordt weggeduwd door Femke 2. Ik mag niet stoppen, ik word nu juist mooi.Milou van der Horst was 11 toen ze anorexia kreeg.Met tussenpozen werd ze anderhalf jaar lang opgenomen.Niets hielp; zelfs vastgebonden op een bed wistze de voedingssonde nog uit haar neus te werken. Nu,vier jaar later, gaat het tegen elke verwachting in gelukkig weer goed met haar. In dit aangrijpende boek vertelt Milou over de dagelijkse strijd die ze moest leveren: tegen haar omgeving,tegen de dokters, tegen zichzelf. Haar leven stond 24uur per dag in het teken van zo min mogelijk eten enzo veel mogelijk calorieën verbranden. ‘Ik hoop dat ik met dit boek andere meisjes en hun ouders kan helpen,’zegt ze.Mijn allerliefste vijand geeft een gruwelijk goed inzicht in wat anorexia hebben betekent. Een onvergetelijk verhaal van een onvergetelijkemeid!