Vooraan in de klas werd gelachen. Corné klemde zijn vingers om de rand van de bank. Ik ben nou al lang genoeg uitgelachen en uitgescholden, zei hij schor van woede. Ik ben het zat. Van mij kan je doodvallen, meester. Houdoe! En meteen banjerde hij met grote stappen de klas uit. Hij sprintte over de speelplaats zijn vrijheid tegemoet. Ziezo, daar was hij mooi van af. Naar huis wilde hij niet, dus liep hij naar de rivier. Het water klotste tegen de boten en aan de overkant lag de Biesbosch; een donkere, geheimzinnige strook land. Corné was die dag 12 geworden, oud genoeg om te werken. Maandag zou hij met zijn vader de Biesbosch ingaan. Griendwerker zou hij moeten worden. Een armoedig, ongezond bestaan. Maar wie als een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje, zei zijn vader altijd. Maar Corné wilde zich daar niet bij neerleggen. Hij zou laten zien dat het ook anders kon.