Vannacht heb ik nauwelijks geslapen. ik moest aldoor aan Jacco denken. Ik heb ook wel aan jou gedacht, mama, maar minder. Anders. Ik was volkomen rustig. Pas tegen de morgen ben ik in slaap gevallen. Vanmorgen werd ik wakker van de voordeur toen papa naar kantoor ging. Ik was niet moe. Mijn koppijn was verdwenen, zonder dat ik een pijnstiller had geslikt. Ik had het gevoel dat ik barstte van de energie. Ik wilde zingen. Ik wilde schreeuwen: 'Ik ben verliefd!' Maar na een paar uur namen hoofdpijn en somberheid weer bezit van me en richtten al mijn gedachten zich op jou. Ik voelde me schuldig omdat ik even gelukkig was geweest. Omdat jouw dood even naar het tweede plan verdwenen was.