Het schaakspel stond op het tafeltje. De kat tikte met zijn poot tegen een pion. Die viel om en rolde over het schaakbord. Ademloos zag Hanna hoe de pion over de rand duikelde en op de grond kapot viel. Het dier mepte grijnzend alle stukken van het bord. Uitstekend! Prima troep, mompelde hij. Het liefst zou Hanna in de muur willen verdwijnen voordat haar ouders thuiskwamen. Papa's schaakbord! Papa die ze dat ze zijn eigen prinsesje was. Dat ze er zo snoezig uitzag in haar blootje, net een engeltje, met zulke leuke billetjes. Ze werd rood als ze eraan dacht wat papa soms van haar wilde. Als je blind tegen de muur wilt blijven staan, dan moet je dat zelf weten, ik vertrek, zei de kat. Schop, bijt, trap, krab, zei Engelien. Niemand heeft het recht om dingen met je te doen, die je niet wilt. En als je merkt dat je niet sterk genoeg bent om te vechten, vlucht dan. Vecht of vlucht. Het klonk als een lied, eenvoudig en vrolijk en zo gewoon. Maar naar wie moest ze toe...