De mens in het café is het ideale communicerende vat: hij onderhoudt zich met anderen en bepaalt tevens de hoogte van de vloeistofkolom.

Eén van de stellingen waarmee deze bundel kroegverhalen begint. Stukjes in de kraag, herinneringen aan een tijd toen drank nog voorbehouden was aan mensen die ermee konden omgaan, of die dachten ermee te kunnen omgaan. Toen het café nog diende als plaats voor een gesprek van mens tot mens. Ferdinandusse, de opschrijver, is juist afkomstig uit een land van water. Hij werd geboren in Goes, Zuid-Beveland, Zeeland, op een zaterdagavond om negen uur. Hij bezocht er de eerste klas van de lagere school waar hij schrijven leerde.

Zijn verdere jeugd sleet hij in 's-Gravenhage, waar hij zich aanzienlijk langer dan de gemiddelde leerling op de HBs wist te handhaven (dé methode om zonder moeite klasse-oudste te worden, verklaarde hij later in menig interview). Hij was in die jaren, Nederland was tenslotte in de wederopbouw na de oorlog, enige jaren padvinder (‘ik was zo goed in knopen leggen dat ze er soms de dokter bijhaalden’). Hij rondde deze opleiding tot het leven af bij de cavalerie (‘ze liepen daar óók, vooral op bier’). Dat bierdrinken ging trouwens vaak vergezeld van samenzang (‘maar ik ging altijd voor het zingen de kroeg uit’). Pas toen hij zich voor studie in Amsterdam vervoegde ontdekte hij dat in cafés ook goede gesprekken mogelijk waren. Van vele daarvan deed hij wekelijks verslag in Vrij Nederland. Uit die bijdragen is deze bundel samengesteld.

Voor datzelfde weekblad Vrij Nederland redigeerde hij de satirische rubriek Vrij Blijvend, samen met tekenaar Peter Vos. Veel van de ideeën daarvoor werden geboren in cafés, net als de kroegcartoons waarmee Peter Vos deze bundel schitterend opvrolijkt.