Spinoza al stelde God en de natuur aan elkaar gelijk - en zijn voetsporen lijkt Leo Vroman te drukken door zijn psalmen te richten aan iemand die naar de naam Systeem luistert. Of niet luistert natuurlijk, maar dat maakt de inzet en de kracht van deze voor Vromans doen vaak ongewoon ernstige gedichten er niet minder op. En trouwens, horen de lezers eigenlijk ook niet tot Systeem, net als de dichter?

Behalve de psalmen, veertien in getal, die in het Nederlands en in het Engels zijn opgenomen, bevat de bundel een grote ode die van zichzelf al tweetalig is (en die zich dan ook in twee landen afspeelt) en een menigte andere recente gedichten. Een overvol en rijk boek van een inmiddels tachtigjarige, die tot ons geluk nog lang niet van plan is het Systeem met zijn verval te verminderen.

Guus Middag in NRC Handelsblad: 'Er is geen dichter die, zowel in het groot als in het klein, zo experimenteel is als Vroman. En er is al helemaal geen dichter die daarnaast ook nog eens een boodschap durft te hebben.'

Maarten Doorman in de Volkskrant: 'De vergankelijkheid zal er veel werk aan hebben de poëzie van deze dichter te verschalken.'

Leo Vroman is op 10 april 1915 in Gouda geboren. In 1940 vluchtte hij naar Nederlands-Indië; in 1945 werd hij door de Amerikanen uit Japanse gevangenschap bevrijd en vestigde hij zich in New York, waar hij nog steeds woont, samen met zijn vrouw Tineke (Georgine Sanders). Hij combineert het dichterschap met de hematologie. Tientallen schitterende dichtbundels en zowat alle literaire prijzen staan op zijn naam. In 1985 verschenen zijn Gedichten 1946 -1984 in dundruk.