Gedichten langer dan enige bladzijden zijn vrij zeldzaam in het nederlandse literaire gebeuren. Na het 845 regelige 'Over de dichtkunst' (1961) komt Vroman nu met zijn 63 bladzijden tellende gedicht: 'Liefde, sterk vergroot'. Vroman tracht op haast kinderlijk dichterlijke wijze inhoud te geven aan het centrale thema: 'Wat leeft maar heel eenvoudig lijkt/ is van dichtbij gecompliceerd// Daardoor is alles wat ik ken/ structuur waar ik verliefd op ben'. De opzet is om door een anatomische les, het ontleden van het lichaam (doorweefd met veel medische kennis), te komen tot de kern, eenvoudig en gecompliceerd, door Vroman teruggevonden in de 'proteine molecuul'. De proteine staat model voor de universele liefde. Typisch Vroman om het algemene terug te brengen tot het kleinste om het vervolgens weer om te zetten in het kosmopolitische. Soms wat bloederig, maar juist de kombinatie van wetenschap en emotie maakt van 'liefde sterk vergroot' een typisch Vroman-gedicht.