Over de verhalen van Bob den Uyl schreef Gerrit Komrij in Vrij Nederland: 'Vreugde, getemperd door neerslachtigheid, zal uw deel worden. IJzig geouwehoer, smaakvol opgedist, ook. Een hoogst prikkelend gevoel van desoriëntatie. En een uitermate bedrieglijke eenvoud, die goddank de paar mensen zal afstoten die op gedrukt papier, face en face, geworstel willen zien. En er gebeurt bij Den Uyl genoeg, ook al gebeurt er niets...'

Bob den Uyl heeft grote roem verworven met zijn onderhoudende, soms venijnige, licht melancholische verhalen. De verteller struikelt door onze wereld: vanzelfsprekendheden als het reizen per trein of het gebruik van een geldautomaat leiden bij hem tot ontroerend gestuntel met onze 'verworvenheden van de techniek'. Zijn bezoeken aan het postkantoor, het station, het strand of de wielerbaan leveren vermakelijke taferelen op omdat de verteller vanwege zijn onhandigheid in absurde conflicten betrokken raakt. Zwervend door België, Duitsland of Spanje stuit hij voortdurend op de ongemakken van het reizen, waarvan Den Uyl op superieure wijze verslag doet. In deze bundel zijn verhalen bijeengebracht die de vertelkunst van Den Uyl onversneden doen uitkomen: zijn observaties zullen ook bij de toekomstige lezer de lachlust opwekken en stof tot nadenken geven.

Bob den Uyl (1930-1992) woonde lange tijd in zijn geboortestad Rotterdam en was daar vanaf het midden van de jaren zestig fulltime schrijver. Hij publiceerde in een groot aantal periodieken, uiteenlopend van De Gids tot de Haagse Post. Voor zijn eerste twee boeken, Vogels kijken en Een zachte fluittoon, kreeg hij de prozaprijzen van Amsterdam en Rotterdam. Hij werd gelauwerd met de Multatuliprijs van de gemeente Amsterdam (1996) voor zijn bundel Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam.