T. van Deel: Het heeft jaren geduurd voor de bijzonderheid van Tellegens poëzie werd ingezien. Pas in 1993, voor zijn negende bundel Een dansschool, kreeg hij de Jan Campertprijs. En het moest duren tot 1997 vooraleer een bundel direct uitverkocht raakte en herdrukt moest worden: Over de liefde en over niets anders. Sindsdien is Tellegen behalve een succesvol kinderboekenschrijver ook een dichter van formaat. De meeste mensen zullen het vroegere werk van hem niet kennen en daarom is het niet alleen een daad van rechtvaardigheid maar ook verstandig dat nu al zijn bundels in één mooie band zijn samengebracht. Die laat zien dat Tellegen van meet af aan een geheel eigen toon bezat en gedichten schreef die nauwelijks met enige andere poëzie in onze taal te vergelijken zijn. Ze hebben in de verte iets van het werk van Russische absurdisten als Charms. Het zijn verhaaltjes, fantastische scènes, droomsituaties, waarin gevoelens en vraagstukken liggen verscholen die op de wijze van de poëzie ervaarbaar worden gemaakt: angst, wanhoop, geluk, liefde, doodsnood, maar ook kwesties als schijn en wezen, eindigheid, logica, taal, ontkenning krijgen hun vorm in deze verzen. De grote productie van Tellegen zorgde voor een druk bevolkt dichterlijk universum. Schitterend. Albert Hagenaars: Het unieke van Tellegen stoelt op een symbiose van tegenstellingen, die in de Nederlandse poëzie niet eerder in deze vorm voorkwamen. Om ze in het gareel te houden veronderstelt al het nodige inzicht, om ze effectief op de lezer af te vuren heb je een groot taalvermogen nodig. Ook al houdt hij zich liever van de domme, Tellegen heeft dat!