Het thema lijkt bekend: een man krijgt een uitnodiging toegestuurd voor een reünie maar weet niet van wie. Kees 't Hart laat de speurtocht naar de afzender overgaan in een zoektocht naar de verloren tijd en de grote liefde die daarbij hoorde: het meisje Zwiep, dat danste bij de revue. Wie was zij met haar vreemde eigengemaakte woorden en haar zinnen die allemaal met ja eindigden? En wat was haar relatie met de directeur, over wie zij niet wilde praten? Waarom mochten alleen de artiesten diens toespraken horen? De vragen uit het verleden worden pas op de laatste bladzijden beantwoord. Maar dan toch weer verrassend, ja.