De gedichten en andere poëtische teksten waaruit Wat we hadden en wat niet is opgebouwd, vinden alle hun oorsprong in herinneringsbeelden of komen voort uit observaties en overwegingen. Maar of Wim Hofman nu poëzie of proza schrijft, telkens is de vorm een bijzondere. Flarden herinneringen komen voorbij, aan zijn jeugd, aan zijn vader, aan Zeeland - soms zo snel en associatief dat leestekens niet eens nodig zijn. Alles wat hem de laatste jaren heeft beziggehouden, en dat we zo nu en dan konden lezen in Raster en Tirade, is in een nu eens serieus, dan weer grappig en luchtig, maar steeds passend jasje gegoten. Wim Hofman zelf verluchte de bunden vanbinnen en vanbuiten met beelden.