Lange tijd heeft men gedacht, dat Hieronymus van Alphen met zijn hangende pruimpjes en verruilde hoepel de eerste Nederlandse schrijver van kinderboeken is geweest. Niets is minder waar: al eeuwen daarvoor hebben kinderen gelezen en is er aan kinderen voorgelezen. Hoogstens is het waar dat de centsprenten, de hane-, abc- en in het algemeen de volksboeken een minder scherp onderscheid vertonen wat de leeftijd van het publiek betreft.
De bek Bibelebontse berg, waarin voor het eerst een beeld wordt gegeven van de geschiedenis van het Nederlandstalige kinderboek, begint dan ook in de middeleeuwen. Successievelijk worden alle tijdperken behandeld, waarbij voor de eeuw van het kind -de twintigste-natuurlijk een belangrijke plaats is gereserveerd: het aantal kinderboeken stijgt explosief en naarmate de eeuw' verstrijkt, verandert hun karakter.
Voor het eerst is het ook, dat kinderboeken worden beschouwd vanuit litcrair-historisch oogpunt; vroegere beschouwingen vonden hun vertrekpunt vooral in de opvoedkunde. Dat betekent natuurlijk niet, dat kinderliteratuur als een bijvorm van de volwassenenliteratuur wordt gepresenteerd. Kinderen verschillen nu eenmaal ook in andere opzichten van ons dan door hun lengte, en mutatis mutandis geldt dat ook voor hun lectuur. Wel betekent het dat kinderboeken kwalitatief voor vol worden aangezien, dat ze niet vanuit een nuttigheids- oogpunt worden beschouwd.
Voor dat beschouwen is een keur van de beste specialisten aangezocht door Nettie Heimeriks en Willem van Toorn, die trouwens ook zelf hun steentjes hebben bijgedragen.