Intelligentie is zo langzamerhand het waarmerk van maatschappelijk succes, het IQ een statussymbool. Carl G. Liungman geeft een onthullende analyse van de verafgoding van het IQ en laat zien hoe de testpsychologie wordt gebruikt om de ene mens tegen de andere uit te spelen. Intelligentie - het vermogen van de mens, uit ervaring te leren en logisch te denken - wordt in een maatschappij die draait om concurrentie en prestatie tot de meest aanbeden eigenschap, ten nadele van fantasie, creativiteit en gevoel. Het IQ moet beslissen over iemands nut voor de maatschappij.
Maar: Hoe worden intelligentietests geconstrueerd en gestandaardiseerd?
Wat wordt er eigenlijk gemeten? Kan intelligentie worden getraind?
Waarom halen negers gemiddeld een lager IQ dan blanken? Is iemand met een IQ van 150 van meer waarde voor de samenleving dan de 'gewone man'? Welke rol spelen milieu en erfelijke aanleg in de ontwikkeling van de intelligentie?
Gezien de kritiekloze verafgoding van het IQ krijgen die vragen een actueel en universeel belang. Deze vragen worden door de Zweedse psycholoog Liungman in dit boek behandeld. In het bijzonder analyseert hij daarbij de risico's als de intelligentie tot alles gebiedende norm wordt verheven. Een samenleving die met ontzag opziet naar de 'beestachtig intelligente' medemens, het 'ijskoude verstand' vereert, en het IQ beschouwt als een statussymbool — zo'n samenleving loopt gevaar te vergeten wat medemenselijkheid is.