Parijs in de jaren zestig. Het waren opwindende tijden, jongeren klommen op de barricaden, vochten tegen de bestaande gezagsverhoudingen en eisten meer vrijheid. Maar niet iedereen deelt hetzelfde verleden. De hoofdpersoon in Slapende herinneringen herinnert zich vooral de vrouwen die hij destijds op zijn winterse zwerftochten door de stad ontmoette, mysterieuze vrouwen die hij probeerde te vergeten nadat ze uit zijn leven verdwenen maar die, soms pas na tientallen jaren, terugkeerden in zijn gedachten.

Het spookt in het huis van het geheugen, dat is wat Modiano in Slapende herinneringen laat zien: als we ouder worden, dringt wat we verdrongen zich weer op, en het is zinloos om ervan weg te lopen.