Gaven, giften en vergiften is de openhartige briefwisseling van Willem Brakman en Simon Vestdijk, beiden arts en auteurs van monumentale oeuvres. In deze correspondentie, die loopt van 1961 tot 1969, is één onderwerp vanaf de eerste brief dominant aanwezig, en dat werpt een nieuw licht op de relatie tussen beide schrijvers: de wederzijdse ervaringen met zwaarmoedigheid en depressies en hun kennis van het gebruik van antidepressiva als tofranil, tryptizol en sarotex. Brakman groeit uit tot pillenleverancier van de veelschrijver in Doorn, die in ruil tips over muziek geeft.
De toon in de brieven blijft, ondanks Vestdijks strijd tegen ‘de wisseling van hemel en hel’ en de angst voor afnemende potentie, licht en humoristisch.

Gaven, giften en vergiften is opmerkelijk actueel in de beschrijvingen van de zielenroerselen over depressies en het vinden van het juiste medicijn.