In Nederland en België sterven jaarlijks tientallen mensen in volstrekte eenzaamheid. Soms gaat het om daklozen of toeristen, vaker om oude mensen die alleen zijn achtergebleven, een enkele keer om een zuigeling die te vondeling is gelegd. Een groep dichters die zich de Poule des Doods noemt, schrijft speciaal voor deze overledenen poëzie.
Aan iedere eenzame uitvaart kleeft een verhaal. De informatie die de dienstdoende dichter van gemeentewege krijgt, vormt een eerste aanknopingspunt voor een gedicht. Soms wordt de plek des onheils bezocht. Dan begint het schrijven: een paar dagen zet de dichter alles aan de kant, tot de uitvaart, waar hij zijn gedicht voorleest. Van dat gedicht wordt een kopie op het gemeentehuis bewaard, voor het geval zich ooit een familielid meldt.

Hester van Hasselt en Bianca Sistermans ontmoetten de dichters van ‘De eenzame uitvaart’. Van Hasselt sprak met hen over poëzie, eenzaamheid en de dood. Sistermans portretteerde de dichters en maakte foto’s bij dit monument van medemenselijkheid.