Een dichter was Constantijn Huygens (1596-1687) eigenlijk niet. In de eerste plaats was hij een drukbezet ambtenaar in dienst van drie Oranje-stad-houders. Gedichten schreef hij tussen de bedrijven door en in zijn vrije tijd, maar hij was ook een enthousiast luitspeler en componist, hij ging om met de belangrijkste kunstenaars en geleerden van Europa, probeeerde de ontwikkelingen in de wetenschap te volgen en legde een fraaie kunstverzameling aan. Toch was de poëzie meer dan zomaar een hobby. Zijn gedichten had hij ook nodig, om verhouding tot andere mensen en tot zijn God; hij kon er zijn plezier in het leven in kwijt én de frustraties die hij tijdens zijn werk ondervond. Er zijn maar weinig dichters in de zeventiende eeuw met zo'n persoonlik oeuvre. Korenbloemen noemde hij zijn gedichten, met een verwijzing naar de bonte bloemen die hij op de akkers tussen het graan zag groeien. Niet nuttig, maar plezierig om te zien, en onuitroeibaar. Zo was het voor hem uitgesloten dat hij niét zou