Ambrosius van Milaan, Augustinus van Hippo, Cyrillus van Alexandrië, Gregorius van Nyssa, Isidorus van Sevilla, Theodoretus van Cyrus... De kerkelijke schrijvers die in hun tijd gezag genoten als zij spraken over God, de mensheid en het kwaad in de wereld, worden patres genoemd. De patristiek bestudeert deze vroegchristelijke auteurs als geloofsgetuigen, die zich aangesproken wisten door God. Het is de taak van de patristiek om hun gedachten zo zuiver mogelijk te verstaan en wetenschappelijk te vertalen.
Dit boek geeft de status van de patristiek: een beschrijving van de geschiedenis van het vak, de huidige stand van zaken en de actuele perspectieven. Er wordt een antwoord gezocht op de vraag waarom de bestudering van de vroegchristelijke auteurs nuttig en nodig zou zijn. Tevens pleit dit boek voor een statusverhoging van de vaders.
In een sterk veranderende samenleving stonden de patres voor de opgave een samenhangend mensbeeld, een consistent godsbegrip en een christelijke identiteit te ontwerpen. Zij deden dit door in de Schrift, de traditie en het onderlinge gesprek zo eerlijk mogelijk te luisteren naar de stem van God. Dit nam niet weg dat zij eveneens gesprekken en debat voerden zowel met christenen als met heidenen
en Joden. Het resultaat is na vijftien eeuwen nog steeds en soms opnieuw het bestuderen waard. Dat de kerkvaders in het moderne wetenschappelijke debat weinig gezag hebben, is ten onrechte: juist in een pluriforme samenleving moet de stem klinken van de vroegchristelijke auteurs die hun gedachten ontvouwden in een tijdperk waarin christenen niet altijd een meerderheid vormden.