Sinds het midden van de jaren zestig laten de theologie en het kerkelijke leven een sterke ethisering en psychologisering van het geloof zien. Hierdoor dreigt een specifiek christelijke identiteit te verbleken en worden er dingen gezegd die ook overal elders zijn te horen. De christelijke kerk moet juist in de dialoog met anderen iets éígens te zeggen hebben.
Eginhard Meijering bepleit in deze situatie een herbezinning op het erfgoed van de Reformatie.