De wereld van nu verkeert in een maalstroom van opwinding en lusteloosheid. Mensen zijn wantrouwend en bang. Hoop die het leven overstijgt, is verdwenen. Geloof dat het leven richt en relativeert, slaat een paar generaties over. We doen het nu met wat onze welvaart ons in handen geeft en zijn grootverbruikers geworden van tijd, natuur en medemensen. De kerk heeft allang opgehouden leiding te geven. Voor een diepzinnig woord richten we ons tot de filosofen, de romanciers, de liedjesschrijvers. Zij vertolken precies de haast en de ongerichte begeerte die ons als een vloedgolf over het hoofd slaat. Wie in deze tijd verlangt naar een ander geluid, naar woorden die tegen de draad ingaan, moet elders zoeken. In de dagboeken van Søren Kierkegaard bijvoorbeeld. In dit boek bladert een hedendaagse gelovige en theoloog door het oeuvre van Søren Kierkegaard (1813-1855) en staat hij stil bij enkele aantekeningen van Kierkegaard die speciaal mensen van nu zullen prikkelen. Ze gaan over lijden, radicaliteit, de uniciteit van Jezus Christus, de eigenheid van het christendom, maar ook over eeuwigheid, liefde en een vreugde die blijft.