Gerardus van der Leeuw (1890-1950) was predikant, hoogleraar godsdienstfenomenologie en liturgiek, en PvdA-minister voor Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen. Zijn denken bewoog zich steeds op grensvlakken: tussen religie en christelijk geloof, tussen cultuur en kerk, tussen rituelen en liturgie, tussen symbool en sacrament, tussen het profane en het sacrale. Steeds zocht hij naar wegen en grenzen tussen verschillende gebieden. Zijn belangstelling spitste zich toe op de kunsten, de liturgie en de godsdienstfenomenologie.

Als modern denker is hij voor onze laat-moderne tijd van eminent belang. Want weer laat het denken zich niet tot rust brengen op één gebied, maar zoekt het overgangen, wegen en grenzen: tussen geloof en kunst, tussen religiositeit en kerk, tussen liturgie en rituelen.

Marcel Barnard herlas vanuit een hedendaagse laat-moderne positie werk van Van der Leeuw en vooral zijn grote boek over de kunsten: Wegen en grenzen. In De dans kan niet sterven doet hij verslag van zijn lectuur en introduceert hij de lezer in het fascinerende denken van Van der Leeuw.