Geloof is besef van ironie. God is groter dan de beelden waarin wij over hem spreken. Wie denkt in zijn woorden en begrippen de waarheid te bezitten, wordt slachtoffer van ironie, bedrogen voor de schijn van duidelijkheid. In de evangeliën speelt dit ironisch besef een grote rol. De dingen zijn anders dan wij denken en de gebeurtenissen voltrekken zich tegen menselijke verwachtingen in.

In anders dan wij denken bespreekt Just van Es twee vormen van christelijke ironie, in respectievelijk het Johannes en het Marcus evangelie. Johannes richt het wapen van de ironie tegen buitenstaanders die niet zien wat de gelovige ziet. Marcus richt het tegen de volgelingen van Jezus zelf: wie denkt te begrijpen wat het koninkrijk van god houdt, kan er vrij zeker van zijn het nog niet begrepen te hebben.

Ironie betekent altijd relativeren. Relativeren is een groot goed in een wereld waarin mensen met heel verschillende opvattingen en tradities moeten samenleven en gezamenbeleid maken, standpunten innemen en keuzes maken. Die noodzaak relativeert ons relativeren. Alles wat wij denken en zeggen is wel relatief(marcus) maar het is niet altijd het moment om te relativeren (johannes).