In perioden van stagnatie blijkt de christelijke traditie telkens weer in staat geweest zich te vernieuwen en onbegane wegen in te slaan. in een verleden dat, ofschoon recent, intussen welhaast prehistorisch lijkt, gaat Ton van der Stap op zoek naar tekenen die onmiskenbaar verwezen naai- de onbekende toekomst. Hij verdiept zich daartoe allereerst in wat hem uit eigen ervaring ter beschikking staat: een zeer katholieke jeugd, een levensperiode binnen de jezuïetenorde, een decennium pastoraat in Amsterdam. Conclusie: het ontbindingsproces waarin het christendom volop verkeert, bevat tegelijk de elementen waaraan het de eeuwen door telkens nieuwe vitaliteit ontleende: humanisme, vertrouwen in de mens, waardering voor de aarde en het lichaam, bereidheid tot het overschrijden van grenzen en een openheid voor vreemde culturen. 'Het verleden is nooit tevergeefs voorbij.'