Eugen Drewermann, verbannen van katheder, kansel en altaar, zet zijn levenswerk voort met een dogmatiek. Na zijn boeken over de moraaltheologie, de Schriftuitleg in dieptepsychologisch perspectief, zijn grote commentaren op Marcus en Mattheüs en zijn monumentale kritiek op de kerk en haar functionarissen, richt hij zijn aandacht nu op het hart van de officiële kerk, de leer. In feite biedt hij een tegendogmatiek, die de gangbare, van bovenaf opgelegde opvatting van dogma bestrijdt en wil vervangen door een op de concrete mens gerichte geloofsoriëntatie. In zijn gehele werk heeft Drewermann steeds met grote overtuiging en consequentie de verhouding tussen mens en God centraal gesteld. Waar kerk, kerkelijke gezagdragers of dogma de weg van de mens naar God vertroebelen en verhinderen, heeft hij zijn stem verheven. De massale kerkverlating die al vele jaren plaats vindt in West - Europa, geeft volgens Drewermann aan dat God niet te vinden is in titels, kerkelijke ambten of leeruitspraken. De mensen verlaten een instituut dat geen waarachtig antwoord biedt op hun angsten en noden en dat hun niet de ruimte biedt om te groeien tot de mens die zij zijn.

In dit boek is 'de kerk van bovenaf' geheel afgeschreven. Drewermann wil de religieuze waarheid niet vestigen op het leergezag, maar ziet deze gefundeerd in de menselijke psyche. Opdat denken en geloven, rationaliteit en mystiek, vrijheid en vroomheid weer een eenheid worden, is een geloofsopvatting nodig die de openbaring van God laat beginnen met de schoonheid en wijsheid van de wereld, met de ontvouwing van het leven op deze aarde en met de verschijning van de mens in de lange geschiedenis van de verschillende religies en culturen. God moet men daar zoeken waar Hij zich werkelijk bevindt: op elke plaats waar men Hem toelaat.