De huidige Europese cultuur wordt gekenmerkt door veelvormigheid. Grote dragende verhalen overspannen steeds kleinere groepen mensen. Zingevende systemen brokkelen af, Verlichtingsidealen evengoed als het christelijke verhaal. Een dergelijke afbrokkeling gebeurt niet voor hel eerst in Europa. Een der voorgaande keren markeerde het afbrokkelingsproces de scheidslijn tussen Middeleeuwen en Moderne Tijd.
Een belangrijk figuur in die overgangstijd is Nicolaas van Cusa (1401-1464). Wanneer het grote verband tussen hemel en aarde is aangevochten en de maal van de rede erkend, denkt hij de mateloosheid van God. Tot in de verborgenheid Gods toe, jaagt hij na wat de verbrokkeling kan weerstaan. Hij zoekt naar de Naam die tegenstellingen verzoent. Juist door op aardse aangelegenheden in te gaan, ontgint hij een vroomheid die tot op vandaag mensen kan vormen.