God van Abraham, God van Izaäk, God van jacob, niet der filosofen en geleerden.' Deze uitspraak van Pascal is na meer dan twee eeuwen nog steeds actueel. Pascal was zelf een geleerde. Hij hoorde tot het gilde der wetenschapsbeoefenaars of filosofen die in de Westerse geschiedenis meer autoriteit hebben verworven dan de aartsvaders. Zij zouden het tijdperk van rede en vooruitgang inluiden. Pascal was ook een gelovige. Was deze uitspraak een cri de coeur of had het hart hier redenen die de rede niet kende? 'God is dood' is in onze technisch-wetenschappelijke cultuur bijna een vanzelfsprekendheid geworden. Geldt dat voor de God van de aartsvaders, zoals de filosofen in Pascals tijd dachten? Of wordt hier bevestigd wat Pascal reeds vermoedde omtrent de God van de filosofen?