'Of de prins bestaat wel', zei hij vlug. 'Maar hij ziet er niet uit als een prins. Hij lijkt op een kikker of een pad.' Dat wist de hond uit de boeken. 'Bah', zei het paard. 'Een kikker. Wat vies.' Dat vond de hond ook. 'En het is nog erger', zei hij. 'Je moet de kikker kussen. Dan wordt hij vanzelf een prins.' Daar dacht het paard een tijd over na. In kikkers kussen had hij geen zin. Maar wat moet, dat moet. 'Wat is een wit paard zonder prins? Ik doe het', zuchtte hij.