Lieve Blancquaert interviewt en fotografeert tien mensen die getekend zijn door brandwonden. Van een kind dat kokend suikerwater over zich heen kreeg tot een brandweerman die verrast werd door een vuurbol, maar toch brandweerman gebleven is. Sommigen kunnen de littekens verstoppen onder hun kledij, anderen zijn te zwaar verbrand om te ontsnappen aan de blik van de buitenwereld. Maar niet alleen de huid is weg. Soms ligt ook hun ziel, hun persoonlijkheid helemaal aan diggelen. Littekens van brandwonden zijn zacht. Het stigma is hard. Mijn zachtste huid is een boek vol getuigenissen én beelden van mensen die leven met brandwonden. Hoe kunnen wij mensen met littekens beter begrijpen? Welke taboes leven er nog steeds? Kunnen littekens ook mooi zijn?