Op de federale verkiezingen van juni 2007 volgde in België de langste regeringscrisis ooit. Een communautaire crisis die, stuntelend en via wankele regeringen, nauwelijks leek te kunnen worden beheerst. Er is steeds vaker sprake van een ware regimecrisis. Maar hoe ziek is de patiënt België? En hoelang is dat ziekteproces eigenlijk al aan de gang? In de analyses die mensen maken, spelen historische argumenten steeds wel een rol. Maar zijn die ook altijd juist? Het is hoog tijd voor een kritische, afstandelijke, historische analyse. In deze geheel vernieuwende communautaire geschiedenis toont Herman Van Goethem aan dat België al sinds de democratisering van het kiesstelsel in 1893 afstevent op een onafwendbare splitsing. Het niet-Franstalige electoraat in Vlaanderen stuwde de aanvankelijk nog tweetalige Vlaamse politici steeds meer in de richting van het Vlaams-nationalisme, terwijl ook Wallonië zijn eigen weg is gegaan. De Belgische koningen hebben krampachtig en vruchteloos getracht greep te krijgen op deze evolutie. Sinds Leopold I hebben ze een diepe angst voor het 'einde van België'. Die vrees is niet ongegrond. De achtereenvolgende staatshervormingen vormden een ware doos van Pandora, en het debacle is sindsdien niet meer te overzien. De gemeenschappen in België zijn mentaal uit elkaar gegroeid. Sociaaleconomische analyses over transfers van het noorden naar het zuiden hebben de discussie alleen maar aangewakkerd. En de unitaire politieke partijen van weleer, die deze problemen dienen op te lossen, zijn allang gesplitst... Met dit spraakmakende boek wil Herman Van Goethem het soms valsklinkende debat over de monarchie en de nationalistische bewegingen in België weer op toon zetten. De patiënt België wordt op de operatietafel gelegd, en zorgvuldig gediagnosticeerd. En krijgt ten slotte een voorzichtige toekomstprognose mee.