Allereerst is er de naam, Merckx: een rare opeenhoping van letters, één scherp uitgesproken lettergreep. Een naam die swingt, zoals die van Clay of Borg. Een Brusselse naam, vol vreemde Vlaamse medeklinkers, die journalisten uit de hele wereld in 1964 in Sallanches leerden spellen, toen Merckx wereldkampioen werd bij de amateurs. Merckx zei u? Inderdaad, Merckx. M-E-R-C-K-X. Niemand kon zich toen een voorstelling maken van deze jonge Brabander, met zijn donkere, weerbarstige haar en zijn Euraziatische gezicht, dat zacht, engelachtig en uitdrukkingsloos was. Wanneer Merckx zich inspande, werd zijn gezicht gebeeldhouwde schoonheid, werd hij uitzonderlijk fotogeniek. Er hing een vleug Elvis in Merckx' haartooi, in zijn bakkebaarden, in de hoge, wat vooruitstekende jukbeenderen. Er waren ook zijn heupwiegende manier om in het zadel de goede positie te vinden en het ritme van zijn schonkige schouders, die meeschommelden met de driftige pedaalslag. Merckx was de eerste rockkampioen ooit.