Onze samenleving kent vandaag niet alleen allerlei vormen van fundamentalisme, maar ook van ethisch fanatisme. Er zijn de acties van dierenbevrijdingsbewegingen, waarvan sommige zelfs het geweld niet schuwen. En er is het agressief optreden van anti-abortus-activisten of van voor- of tegenstanders van de doodstraf... Opvallend is dat het hedendaags ethisch fanatisme niet alleen van linkse, maar ook van rechtse komaf is.
Is het uit angst voor ethisch fanatisme dat christenen niet radicaal genoeg durven te zijn? Zijn ze vaak niet te `lauw´ en te gematigd, zonder ethisch lef in hun lijf? Schitteren ze soms niet al te opvallend door hun afwezigheid in nieuwe sociale ontwikkelingen? Moeten zij er niet veeleer mee inzitten te weinig ethische gedrevenheid te tonen dan voor fanatiek door te gaan?
Dit boek ontleedt in alle scherpte de krachtlijnen van de ethische passie die uit het christelijk godsgeloof voortvloeit. De belijdenis van een gevoelige God, die tegelijk zegen en opgave is, voert rechtstreeks tot de ethische passie voor de ander, die een extravagante liefde inhoudt. Daar liefde onmogelijk is zonder woede, kan het christelijk engagement zich niet voltrekken zonder kwaad te worden over het kwaad en er zich ook effectief tegen te verzetten. Pas na deze tegendraadse profilering van de christelijke ethische passie kan de vraag gesteld worden hoe fanatisme te vermijden, zonder in slapheid te verzanden.
In een afsluitende bijdrage gaat Didier Pollefeyt verder in op de risico´s van fanatisme die in het ethisch radicalisme sluimeren