* Mystieke poëzie van de grote Bengaalse nobelprijswinnaar Gedichten geïnspireerd door een diep religieus gevoel, groot gevoel voor de natuur, een bewogen sociaal leven
Rabindranath Tagore schreef zijn Bengaalse Gitanjali in moeilijke omstandigheden. Hij was vijftig jaar en verloor op korte tijd zijn vrouw en kinderen. Gemis en verdriet verwerkte hij zonder enige vorm van wrok of ontmoediging. Hij bleef schrijven en werken; God had zijn diepste wezen geraakt. Hij voelde zich pelgrim op weg naar het oneindige.
Zijn pen werd geleid door een aanvoelen waarin dezelfde kracht aanwezig was welke planten en bloemen deed groeien. Diezelfde innerlijke kracht zette eens het heelal in beweging, onderhoudt nu nog de schepping en maakt iedere dag nieuw voor hen die zich geborgen weten in de kosmische stilte en ruimte.
Deze Bengaalse wij-zangen, gedichten, liederen en bedenkingen – voor het eerste door dr. Jan Gysen vertaald uit het Bengaals - hebben iets bijzonders als je ze leest zoals ze bij de schrijver ontstaan en gegroeid zijn. Men kan ze één keer lezen, twee keer, en nog een keer. Zo ben je op weg naar de kern en ervaar je een betekenis los van woorden. Een begin van mystiek aanvoelen en ontdekking van kosmische tijd. Dan wordt God, nabij en ver, een bron van vreugde.