Lucy Rozebottel had een weerspannige trek om haar mond. “Ik begrijp niet waarom ik MIJN slaapkamer af moet staan aan nieuwe gasten”, merkte ze op. “Het is niet eerlijk! Waarom kunnen die mensen niet gewoon in een ander hotel gaan logeren.”
Moeder Dolly sloot van ergernis haar ogen. Elke zomer hetzelfde gezeur! “Nu moet je eens even goed naar mij luisteren”, zei ze ferm. “Ik vertel het je nog één keer en knoop het nu goed in je oren. Gasten betalen! Gasten gaan vóór. Als er veel gasten zijn, verhuur ik jouw slaapkamer en slaap jij, net als alle anderen, in het souterrain. Bevalt dat je niet, dan ga je zelf maar naar een ander hotel. Zolang jij onder dit dak woont, zal je je daarbij neer moeten leggen en daarmee basta.”

Door de komst van een sjeik staat het hele hotel op z’n kop. Lucy en haar vriendinnen vragen zich echter af: Waaróm wil hij per se in Rozebottel logeren?