‘Meer dan veertig jaar heb ik geleefd met de wetenschap dat ik een zusje heb gehad dat bij de geboorte is overleden. Vragen heb ik nooit gesteld. Dat kon niet, want over het zusje mocht niet gesproken worden en ik heb me altijd netjes aan die opdracht gehouden.’
In De kunst van het rouwen probeert Corien van Zweden de geschiedenis te ontrafelen van haar verzwegen, naamloos gebleven zusje dat in 1960 bij de geboorte overleed. Ze ontdekt dat hun familieverhaal niet op zichzelf staat, maar past in de rouwcultuur van de jaren zestig; over dood, rouw en verdriet werd zo veel mogelijk gezwegen. Sindsdien is er veel gebeurd. In minder dan een halve eeuw tijd is de dood van een groot taboe veranderd in iets dat veel weg heeft van een hype. Er wordt op grote schaal geëxperimenteerd met nieuwe uitvaartrituelen en Allerzielen wordt ieder jaar een grotere happening. Van Zweden ging op onderzoek uit in de wereld van de ‘wilde rituelen’ en sprak met ervaringsdeskundigen, en met professionals die van de dood hun beroep hebben gemaakt. De geschiedenis van het verzwegen zusje fungeerde daarbij voortdurend als een spiegel.