Nikolaj Gogol (1809-1852) mag dan bijna honderdvijftig jaar dood zijn, de schrijver van Dode zielen is en blijft een van de grootste Russische schrijvers. Wie Petersburg of Moskou bezoekt, vindt altijd een theater waar De revisor of Het huwelijk wordt gespeeld. Maar er is meer, veel meer dan de genoemde titels.

Er zijn de Verhalen. In een volstrekte unieke stijl met modern aandoende versnellingen en vertragingen in de vertelling, presenteert Gogol een aantal even droomachtige, ondoorgrondelijke als humoristische verhalen aan de Russische mensheid. In amper tien jaar, de jaren dertig van de negentiende eeuw, schrijft hij een oeuvre bijeen dat de tand des tijds kan doorstaan.

Arie van der Ent maakte een prachtige nieuwe vertaling van de meesterlijke Gogol-verhalen, waarvan sommige nog niet eerder vertaald werden in het Nederlands. In zijn eigenzinnige selectie komen evergreens voor als De neus, De jas en Dagboek van een gek maar ook minder bekende verhalen als Ivan Spie en zijn tante en tot op heden onbekende teksten als De vrouw en Het leven. Daar voegde Van der Ent twee zuiver autobiografische teksten die Gogol aan toe en vier niet eerder vertaalde toneelfragmenten die Gogol zelf als opzichzelfstaande toneelstukjes uitgaf.